Bu zamanda en büyük sorunlarımızdan biride ayetin "ona şah damarından daha yakınız." kısmını bir slogan gibi dilimizden düşürmeyen bizler O yokmuş gibi nasıl yaşayabiliriz? Eşine dostuna karşı bile sadakat besleyen insan nasıl olurda Rabbini unutup o yokmuş gibi davranır?
Bir esnaf Allah onu görmüyormuş gibi davranıp işine nasıl hile karıştırabiliyor?
Bizler Televizyonlardaki müstehçen görüntüleri nasıl olurda salonumuzun ortasına alabiliyoruz? Evin içinde anne babamız varken o müstehcen görüntüleri kapatıyoruzda Allah varken nasıl olurda rahat rahat izleyebiliyoruz? Yoksa bir ana babamızın varlığına inandığımız kadar bir Allah'ın varlığına iman etmiyor muyuz? Aslında lisanı halimiz ile bunu söylemiyor muyuz? İnsan her zaman diliyle konuşmaz, beden diliylede birşeyler anlatabilir mesela; bir insan eliyle git işareti yaptığı zamanda bu git demektir diliyle git dediğinde de yine bu git demektir. Aynen öyle de Anne babamız varken rahatsız olduğumuz günahlardan Allah bizi an be an gözetlerken rahat rahat o günahı işleyebiliyorsak aslında bir Allah yok demiş olmuyor muyuz? Yada şuan Allah beni izlemiyordur yahu gibi bir düşüncemiz mi var?
Nasıl olurda şah damarınızdan daha yakın olan Allah bizimleyken sokaklarda harama bakabiliriz?
Haya
İbret Alınacak Haya Dersleri
-Sahabeler Allah bizi izliyor bizimle beraber diye oturup uzanmazlarmış bile.
-Hz.Ali(r.a) tuvalete girdiği zaman utancından gömleğini kafasına kadar çekermiş.
-Hz. Osman evde ibriğini kaybeder hanımı yeni bir ibrikle gelir ve Hz.Osman(r.a) ağlamaya başlar hanımı sorar "Neden ağlıyorsun Ya Osman" ve tüyler ürperten bir cevap geliyor Ashabın haya abidesinden "Beni mahrem gören bir ibrikti şimdi ikincisi oldu ona ağlıyorum..."
Bu örnekler üzerine daha ne denilebilirki, bizlerin sürekli ama sürekli yaptığımız ibadetlerin üstüne koymamız gerekiyor. Günde 5 sayfa Kur'an mı okuyoruz? 10 saya okumalı...
Yılda birkez tefsir mi okuyoruz? İki olmalı...
Ayda iki defa kitap mı okuyoruz? Üç olmalı...
Bu hikayeleri okudukça insan yaptıklarının hiçbirşey olduğunu anlıyor. Kalplerin kaskatı kesildiği cahiliye devrinden bu kadar mükemmel şahsiyetlerin çıkması insanı hem düşündürüyor hemde ibret almaya itiyor.
"Hayanın azlığı küfürdür(inkar)" buyuruyor Resulullah(s.a.v)...
Baktığınızda ne alaka diyebiliriz ama meseleye şöyle bakalım;
Televizyonu açtık ve ekrana kötü bir görüntü geldi ve nefsin bu görüntüyü arzuluyor ve sende içinden diyorsunki keşke melaikeler beni izlemeseydi, keşke Allah'ın şuan yaptığımdan haberi olmasaydı. Ve bu hissiyat yavaş yavaş insanın kalbine küfür tohumunu ekiyor malesef. Artık gün geçtikçe ve günahın içine iyice düştükçe Rabb'siz bir dünya, arzulamaya başlıyor insan. O'nun göremediği bir dünya istiyor ve malesef imanını kaybediyor.
"Herbir günahta küfre giden bir yol vardır" diyor Üstad Bediüzzaman Said Nursi
Hakikaten öyle baktığımızda en ufak bir günah dahi işlesek o günah bizim ruhumuzu rahatsız ediyor. İçki içiyoruz veya haram olan başka birşeyi yapıyoruz ve ruhumuz daralıyor ve bu sıkıntıyı kalbimiz kaldıramıyor daha sonra ise şu düşünceler geliyor belkide akla "Keşke İslam diye birşey olmasa..." Aynen öyle eğer İslam dini olmasa rahat rahat günaha girebilecektik ve bizimde bizi izlediğine inandığımız bir Allah olamayacaktı. İşte haya bu yüzden çok önemli, hayası olan bir insan sağlam bir imana sahip olabilir diyebiliriz...
Allah bizleri O'ndan nasıl utanmamız gerekiyorsa öyle utanmayı nasip etsin... Amin
Harika bir yazı
YanıtlaSil